Ես այլևս չեմ հիշում քեզ:
Ես բոլորովին չեմ հիշում քեզ:
Հիմա ուրիշ են արցունքները,
նրանք իրենք իրենց են գալիս,
հենց այնպես,
թեթև ու հեշտ:
Իսկ ժամացույցը, որն առավոտ է ցույց տալիս,
նման է քո անունին,
միակը, ինչ մնացել է քեզանից,
և ես նրանով եմ սկսում իմ օրը:
Բայց չէ որ դու կաս հիմա ինչ-որ մի տեղ,
դու խոսում ես ինչ-որ մեկի,
անծանոթ ու օտար մեկի հետ:
Ես քո ձայնը չեմ լսում՝
հազարավոր պատեր կան աշխարհում,
ամուր ու հուսալի պատեր,
որոնց ետևում մարդիկ միացրել են հեռուստացույցները
և ռադիոընդունիչները՝ բարձրաձայն ու բարձրաձայն,
որոնց ետևում քայլում են, զարթնում, ապրում,
ծիծաղում են ու լալիս՝ բարձրաձայն ու բարձրաձայն,
և ես չեմ լսում քո ձայնը:
Բայց ես գիտեմ, որ դու հիմա խոսում ես
երգող թռչունների, գունավոր ծաղիկների
և անձրևների մասին,
և չգիտես, բոլորովին չգիտես,
որ հազարավոր պատերից այն կողմ կա մեկը,
որի մի սովորական մեխից կախված է քո անունը,
և այդ անունը միայն առավոտ է ցույց տալիս:
Եվ կա մի հոգնած ու ձանձրալի մարդ,
որը այլևս չի արտասվում,
որովհետև հիմա ուրիշ են արցունքները,
նրանք իրենք իրենց են գալիս,
հենց այնպես,
թեթև ու հեշտ:
Հովհաննես Գրիգորյան
Անի Ավանյան 